Openbaar vervoer, Engelse les en bellenblaas
Door: Brechtje
Blijf op de hoogte en volg Brechtje
27 Juli 2014 | Swaziland, Ezulwini
26 juli 2014
De eerste twee weken vrijwilligerswerk zitten er alweer op. En wat een toptijd heb ik deze weken gehad bij Mahlanya NCP! Onze NCP is een schooltje voor kinderen waarvan een of beide ouders zijn overleden of waarvan de ouders niet meer voor hun kinderen kunnen zorgen, meestal i.v.m. HIV/AIDS. Deze kinderen zijn hier van 's ochtends vroeg tot laat in de middag en krijgen hier ontbijt en lunch. Daarna gaan ze naar huis, als je het wel een huis mag noemen.
Mahlanya is de naam van het dorp waar de school is gevestigd, en het duurt ongeveer een uur om er te komen vanuit de lodge waar ik verblijf. De weg ernaartoe is niet het ideaalst, we moeten namelijk eerst een kombi nemen, dit zijn kleine busjes die je overal om je heen ziet rondrijden. Afhankelijk van het aantal mensen dat ze onderweg in het busje proberen te proppen, zijn we hiermee 20-35 minuten onderweg. Dan komen we in het dorpje Mahlanya aan en hier moeten we de 'president' (een nog kleiner busje) om 9:10 uur halen, en daarmee gaan we nog eens 20 minuten een hobbelig zandweggetje omhoog tot we dan eindelijk bij het afgelegen schooltje aankomen. Als we niet op tijd zijn voor deze bus kunnen we weer omkeren want deze president is de enige bus die deze hobbelige weg aandurft, en hij gaat ook maar 1 keer per 2 uur. Ook moet je vooral niet raar opkijken als er onderweg dan een kudde van zo'n 30 koeien je tegemoetkomt. Ja, dat is al twee keer gebeurd in de afgelopen week!
Op dag 1 hadden we sportdag, zoals ik al had verteld. Vanaf de tweede dag zijn we dan echt begonnen, en met 'we' bedoel ik mijzelf, een jongen uit Schotland en een meisje uit Oostenrijk. Wij zijn met zijn drieën bij Mahlanya NCP geplaatst en mochten daar voor leraar spelen. Dus na het eerst eventjes te hebben afgekeken bij lerares Irene, werd de aanwijsstok in onze handen geduwd en mochten wij de kinderen Engelse les gaan geven!
Op het schooltje hebben ze 1 klas met kinderen van 3 tot 5 jaar. Er hangt een aantal posters met plaatjes van bijvoorbeeld dieren, fruit, vervoersmiddelen etc. met de Engelse term eronder geschreven. Hierop kunnen wij dan dingen aanwijzen en aan de klas vragen wat het is, of de kinderen vragen of ze bijvoorbeeld de zebra aan kunnen wijzen. Ook doen we dingen zoals tellen in het Engels, het alfabet opzeggen, dagen van de week en maanden van het jaar opzeggen en noem het maar op. Daarna krijgen de kinderen een opdracht in hun schrift of in hun kleurboek, en dan moeten ze bijvoorbeeld het alfabet overschrijven, hun naam opschrijven of een kleurplaat inkleuren. Wij helpen ze dan, en moeten vooral steeds herhalen hoe goed ze het doen en hoe mooi ze kunnen kleuren, want om de minuut roepen ze 'teacher, teacher' en laten ze trots hun werk aan ons zien. Als ze klaar zijn kijken we hun werk na en dan mogen ze lekker buiten gaan spelen. Ook dan hoor je overal om je heen weer 'teacher' want ze willen maar al te graag vertellen hoe vaak ze hebben gesprongen met een springtouw of laten zien hoe hard ze een bal kunnen schoppen. Ik ben er ook achter gekomen hoe goed deze kinderen kunnen knuffelen want zodra je ook maar eventjes ergens gaat zitten heb je alweer 3 kinderen op je schoot of aan je nek hangen. Super gezellig, maar je moet de kinderen er wel aan herinneren dat je de leraar bent en niet hun moeder. Dat is wel heftig hoor, om te merken wat een gebrek aan aandacht deze kinderen hebben, simpelweg omdat ze dat thuis niet of nauwelijks krijgen. Maar gelukkig heb ik nog twee weken te gaan waarin ik nog zo veel mogelijk de kinderen kan steunen en aandacht geven, en waarin ik ook nog veel van hen zal leren, net als in de afgelopen weken.
Verder hebben we bijna iedere dag ook een middagprogramma gehad, want we zijn alleen de hele ochtend op onze NCP. Maar ook het middagprogramma is grotendeels gevuld met vrijwilligerswerk, want zo zijn we bijvoorbeeld naar Hope House Orphanage en het kinderziekenhuis geweest. Hope House is een weeshuis waar we zijn geweest om te helpen brandhout te verzamelen, de kinderen eten te geven en ook met ze te spelen. Ook weer heel indrukwekkend om te zien, want ondanks dat deze kinderen geen ouders meer hebben houden zij de moed erin en begroeten zij ons allemaal met een lach op hun gezicht. In het kinderziekenhuis had ik het er wel even moeilijk mee, want hier was het de bedoeling dat we met de zieke kinderen gingen spelen om ze even op te vrolijken en ze even te laten vergeten dat ze ziek zijn, maar op het moment dat we naar binnen liepen had ik al een naar gevoel. Het was eigenlijk een grote zaal met wat schermen hier en daar, waar voor mijn gevoel zoveel mogelijk kinderen in waren gepropt. Meestal zaten de ouders bij het bed en het was er gewoon een grote puinhoop. Ik kon echt nauwelijks bevatten dat het er hier echt zo aan toe gaat, want het zag er niet echt naar uit dat deze zieke kinderen werkelijk beter zouden kunnen worden door daar te zijn. Dat is wel even slikken hoor, want dan besef je toch wel echt even hoeveel geluk je hebt dat je zelf niet hier bent geboren maar gewoon in het goed geregelde Nederland. Van het spelen met de kinderen is ook niet zo veel gekomen, want velen zijn gewoon te ziek of te jong om echt iets te kunnen doen. Maar gelukkig hebben we met ballonnen en bellenblaas toch nog wat lachjes op die lieve gezichtjes kunnen toveren.
Voor nu ga ik even stoppen met schrijven, in mijn volgende verslag zal ik wat meer vertellen over leuke en culturele uitstapjes die we de afgelopen weken hebben gedaan, en over de aankomende week strandvakantie in Mozambique natuurlijk! Morgen vertrekken we en als alles goed gaat komen we zaterdagavond weer terug aan in Swaziland, dus na dat weekje rust zal ik vast weer genoeg inspiratie hebben. Tot de volgende keer!
De eerste twee weken vrijwilligerswerk zitten er alweer op. En wat een toptijd heb ik deze weken gehad bij Mahlanya NCP! Onze NCP is een schooltje voor kinderen waarvan een of beide ouders zijn overleden of waarvan de ouders niet meer voor hun kinderen kunnen zorgen, meestal i.v.m. HIV/AIDS. Deze kinderen zijn hier van 's ochtends vroeg tot laat in de middag en krijgen hier ontbijt en lunch. Daarna gaan ze naar huis, als je het wel een huis mag noemen.
Mahlanya is de naam van het dorp waar de school is gevestigd, en het duurt ongeveer een uur om er te komen vanuit de lodge waar ik verblijf. De weg ernaartoe is niet het ideaalst, we moeten namelijk eerst een kombi nemen, dit zijn kleine busjes die je overal om je heen ziet rondrijden. Afhankelijk van het aantal mensen dat ze onderweg in het busje proberen te proppen, zijn we hiermee 20-35 minuten onderweg. Dan komen we in het dorpje Mahlanya aan en hier moeten we de 'president' (een nog kleiner busje) om 9:10 uur halen, en daarmee gaan we nog eens 20 minuten een hobbelig zandweggetje omhoog tot we dan eindelijk bij het afgelegen schooltje aankomen. Als we niet op tijd zijn voor deze bus kunnen we weer omkeren want deze president is de enige bus die deze hobbelige weg aandurft, en hij gaat ook maar 1 keer per 2 uur. Ook moet je vooral niet raar opkijken als er onderweg dan een kudde van zo'n 30 koeien je tegemoetkomt. Ja, dat is al twee keer gebeurd in de afgelopen week!
Op dag 1 hadden we sportdag, zoals ik al had verteld. Vanaf de tweede dag zijn we dan echt begonnen, en met 'we' bedoel ik mijzelf, een jongen uit Schotland en een meisje uit Oostenrijk. Wij zijn met zijn drieën bij Mahlanya NCP geplaatst en mochten daar voor leraar spelen. Dus na het eerst eventjes te hebben afgekeken bij lerares Irene, werd de aanwijsstok in onze handen geduwd en mochten wij de kinderen Engelse les gaan geven!
Op het schooltje hebben ze 1 klas met kinderen van 3 tot 5 jaar. Er hangt een aantal posters met plaatjes van bijvoorbeeld dieren, fruit, vervoersmiddelen etc. met de Engelse term eronder geschreven. Hierop kunnen wij dan dingen aanwijzen en aan de klas vragen wat het is, of de kinderen vragen of ze bijvoorbeeld de zebra aan kunnen wijzen. Ook doen we dingen zoals tellen in het Engels, het alfabet opzeggen, dagen van de week en maanden van het jaar opzeggen en noem het maar op. Daarna krijgen de kinderen een opdracht in hun schrift of in hun kleurboek, en dan moeten ze bijvoorbeeld het alfabet overschrijven, hun naam opschrijven of een kleurplaat inkleuren. Wij helpen ze dan, en moeten vooral steeds herhalen hoe goed ze het doen en hoe mooi ze kunnen kleuren, want om de minuut roepen ze 'teacher, teacher' en laten ze trots hun werk aan ons zien. Als ze klaar zijn kijken we hun werk na en dan mogen ze lekker buiten gaan spelen. Ook dan hoor je overal om je heen weer 'teacher' want ze willen maar al te graag vertellen hoe vaak ze hebben gesprongen met een springtouw of laten zien hoe hard ze een bal kunnen schoppen. Ik ben er ook achter gekomen hoe goed deze kinderen kunnen knuffelen want zodra je ook maar eventjes ergens gaat zitten heb je alweer 3 kinderen op je schoot of aan je nek hangen. Super gezellig, maar je moet de kinderen er wel aan herinneren dat je de leraar bent en niet hun moeder. Dat is wel heftig hoor, om te merken wat een gebrek aan aandacht deze kinderen hebben, simpelweg omdat ze dat thuis niet of nauwelijks krijgen. Maar gelukkig heb ik nog twee weken te gaan waarin ik nog zo veel mogelijk de kinderen kan steunen en aandacht geven, en waarin ik ook nog veel van hen zal leren, net als in de afgelopen weken.
Verder hebben we bijna iedere dag ook een middagprogramma gehad, want we zijn alleen de hele ochtend op onze NCP. Maar ook het middagprogramma is grotendeels gevuld met vrijwilligerswerk, want zo zijn we bijvoorbeeld naar Hope House Orphanage en het kinderziekenhuis geweest. Hope House is een weeshuis waar we zijn geweest om te helpen brandhout te verzamelen, de kinderen eten te geven en ook met ze te spelen. Ook weer heel indrukwekkend om te zien, want ondanks dat deze kinderen geen ouders meer hebben houden zij de moed erin en begroeten zij ons allemaal met een lach op hun gezicht. In het kinderziekenhuis had ik het er wel even moeilijk mee, want hier was het de bedoeling dat we met de zieke kinderen gingen spelen om ze even op te vrolijken en ze even te laten vergeten dat ze ziek zijn, maar op het moment dat we naar binnen liepen had ik al een naar gevoel. Het was eigenlijk een grote zaal met wat schermen hier en daar, waar voor mijn gevoel zoveel mogelijk kinderen in waren gepropt. Meestal zaten de ouders bij het bed en het was er gewoon een grote puinhoop. Ik kon echt nauwelijks bevatten dat het er hier echt zo aan toe gaat, want het zag er niet echt naar uit dat deze zieke kinderen werkelijk beter zouden kunnen worden door daar te zijn. Dat is wel even slikken hoor, want dan besef je toch wel echt even hoeveel geluk je hebt dat je zelf niet hier bent geboren maar gewoon in het goed geregelde Nederland. Van het spelen met de kinderen is ook niet zo veel gekomen, want velen zijn gewoon te ziek of te jong om echt iets te kunnen doen. Maar gelukkig hebben we met ballonnen en bellenblaas toch nog wat lachjes op die lieve gezichtjes kunnen toveren.
Voor nu ga ik even stoppen met schrijven, in mijn volgende verslag zal ik wat meer vertellen over leuke en culturele uitstapjes die we de afgelopen weken hebben gedaan, en over de aankomende week strandvakantie in Mozambique natuurlijk! Morgen vertrekken we en als alles goed gaat komen we zaterdagavond weer terug aan in Swaziland, dus na dat weekje rust zal ik vast weer genoeg inspiratie hebben. Tot de volgende keer!
-
28 Juli 2014 - 08:25
Gerdine:
Het verschil tussen Nederland en daar is zeker erg groot en heftig om mee te maken.Uit je verhaal klink vooral enthousiasme en dat is fijn om te lezen.Geniet en tot het volgende verhaal.Wij gaan nu naar Oostenrijk, op naar de bergen .de groetjes van Peer en Gerdine -
28 Juli 2014 - 11:05
Karin:
Mooi verslag Brechtje. Niet alleen fijn dat wij zo op de hoogte worden gehouden van jouw ervaringen, maar goed voor jezelf om al die indrukken vast te leggen. Het zal er best wel inhakken, om zoveel ellende te zien in het ziekenhuis. En het moet je goed doen om te zien hoe een klein gebaar of een knuffel al zoveel kan betekenen voor deze kinderen.
Geniet van de strandvakantie, zo kun je je weer opladen voor het vervolg van je vrijwilligerswerk.
Groeten, John & Karin -
28 Juli 2014 - 22:28
Papa En Mama:
Hoi Brechtje,
mooi verhaal en prachtige ervaringen die je opdoet. Geniet van je vakantie. We kijken alweer uit naar je volgende berichten.
Liefs papa en mama -
29 Juli 2014 - 07:41
Josefina:
Wat geweldig te lezen hoe jullie de kinderen met zo weinig middelen toch heel veel kunnen geven door liefde en aandacht! Fijne vakantie!!! -
29 Juli 2014 - 08:37
Alice Luijben:
Super wat je doet Brechtje! En nu eerst lekker genieten van Mozambique!
-
29 Juli 2014 - 15:33
Edwin En Corine En De Rest:
Hoi Brechtje,
We kunnen ons voorstellen dat het af en toe heftig is ja, maar fijn dat jullie iets voor ze kunnen betekenen!!
En knuffel ze maar lekker!
Nog veel mooie ervaringen gewenst en sterkte met misschien de minder mooie en emotionele.
XXX -
30 Juli 2014 - 12:21
Annie En Henk Vd Burgt:
Hoi Brechtje
Je schrijft op een hele leuke manier over je belevenissen. En wat maak je veel mee!!!
Dit is een reis om nooit meer te vergeten.we wensen je nog veel mooie dagen en sterkte als het even niet zo leuk is .groetjes annie en henk -
01 Augustus 2014 - 08:54
Famililia Simonetti:
Hoi Brechtje,
Met terugwerkende kracht je blog gelezen, wij waren nl. op vakantie. Wat een mooie belevenis maak je daar mee. We blijven je volgen en zijn benieuwd naar Swaziland. Groetjes Linda en mannen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
